Those whose intellect is fixed on God, who are completely absorbed in Him, and who have unwavering faith in Him as the supreme goal, quickly attain a state from which there is no return. Their sins are dispelled by the light of knowledge.
Description
Just as ignorance causes one to suffer in samsara, the perpetual cycle of life and death, knowledge has the power to liberate one from material bondage. This knowledge is always accompanied by devotion to God. The verse emphasizes complete God-consciousness using several key terms:
Tadbuddhayaḥ: the intellect is directed toward God.
Tadātmanaḥ: the heart (mind and intellect) is solely absorbed in God.
Tanniṣhṭhāḥ: the intellect has firm faith in God.
Tatparāyaṇaḥ: striving after God as the supreme goal and refuge.
Thus, true knowledge leads to love for God. Devotees imbued with such love see Him everywhere. The next verse describes this divine vision.
जिनकी बुद्धि ईश्वर पर टिकी है, जो पूरी तरह से उनमें लीन हैं और जिनका उनमें सर्वोच्च लक्ष्य के रूप में अटूट विश्वास है, वे शीघ्र ही ऐसी स्थिति प्राप्त कर लेते हैं जहां से वापस लौटना संभव नहीं होता। ज्ञान के प्रकाश से उनके पाप दूर हो जाते हैं।
विवरण
जिस प्रकार अज्ञान व्यक्ति को संसार, जीवन और मृत्यु के सतत चक्र में पीड़ित होने का कारण बनता है, उसी प्रकार ज्ञान में व्यक्ति को भौतिक बंधन से मुक्त करने की शक्ति होती है। यह ज्ञान सदैव ईश्वर की भक्ति के साथ होता है। कविता कई प्रमुख शब्दों का उपयोग करते हुए पूर्ण ईश्वर-चेतना पर जोर देती है:
– **तद्बुद्धयः**: बुद्धि ईश्वर की ओर निर्देशित होती है।
– **तदात्मनः**: हृदय (मन और बुद्धि) पूरी तरह से भगवान में लीन है।
– **तनिष्ठः**: बुद्धि का ईश्वर में दृढ़ विश्वास होता है।
– **तत्परायणः**: सर्वोच्च लक्ष्य और आश्रय के रूप में ईश्वर के पीछे प्रयास करना।
इस प्रकार, सच्चा ज्ञान ईश्वर के प्रति प्रेम की ओर ले जाता है। ऐसे प्रेम से ओत-प्रोत भक्त उन्हें सर्वत्र देखते हैं। अगले श्लोक में इस दिव्य दृष्टि का वर्णन है।
ଯେଉଁମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧି God ଶ୍ବରଙ୍କ ଉପରେ ସ୍ଥିର ହୋଇଛି, ଯେଉଁମାନେ ତାଙ୍କଠାରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବରେ ଅବଗତ ଅଛନ୍ତି, ଏବଂ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଲକ୍ଷ୍ୟ ଭାବରେ ତାଙ୍କ ଉପରେ ଅଦମ୍ୟ ବିଶ୍ faith ାସ କରନ୍ତି, ସେମାନେ ଶୀଘ୍ର ଏପରି ଏକ ରାଜ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରନ୍ତି ଯେଉଁଠାରୁ ଆଉ ଫେରିବା ନାହିଁ | ସେମାନଙ୍କର ପାପ ଜ୍ଞାନର ଆଲୋକ ଦ୍ୱାରା ବିତାଡିତ ହୁଏ |
ବର୍ଣ୍ଣନା
ଯେପରି ଅଜ୍ଞତା ସମସାରାରେ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଭୋଗ କରେ, ଜୀବନ ଏବଂ ମୃତ୍ୟୁର ଚିରାଚରିତ ଚକ୍ର, ଜ୍ଞାନକୁ ବସ୍ତୁ ବନ୍ଧନରୁ ମୁକ୍ତ କରିବାର ଶକ୍ତି ଅଛି | ଏହି ଜ୍ଞାନ ସର୍ବଦା ଭଗବାନଙ୍କ ପ୍ରତି ଭକ୍ତି ସହିତ ଆସିଥାଏ | ଏହି ପଦଟି ଅନେକ ମୁଖ୍ୟ ଶବ୍ଦ ବ୍ୟବହାର କରି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭଗବାନ-ଚେତନାକୁ ଗୁରୁତ୍ୱ ଦେଇଥାଏ:
– ** ତାଡବୁଦ୍ଧାୟ **: ବୁଦ୍ଧି ଭଗବାନଙ୍କ ଆଡକୁ ଥାଏ |
– ** Tadātmanaḥ **: ହୃଦୟ (ମନ ଏବଂ ବୁଦ୍ଧି) କେବଳ ଭଗବାନଙ୍କ ନିକଟରେ ଅବଶୋଷିତ |
– ** Tanniṣhṭhāḥ **: ବୁଦ୍ଧି ଭଗବାନଙ୍କ ଉପରେ ଦୃ firm ବିଶ୍ୱାସ କରେ |
– ** Tatparāyaṇaḥ **: ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଲକ୍ଷ୍ୟ ଏବଂ ଆଶ୍ରୟ ଭାବରେ ଭଗବାନଙ୍କ ପଛରେ ଚେଷ୍ଟା କରିବା |
ଏହିପରି, ପ୍ରକୃତ ଜ୍ଞାନ God ଶ୍ବରଙ୍କ ପ୍ରତି ପ୍ରେମକୁ ନେଇଥାଏ | ଏହିପରି ପ୍ରେମ ଦ୍ୱାରା ଭକ୍ତମାନେ ତାଙ୍କୁ ସବୁଆଡେ ଦେଖନ୍ତି | ପରବର୍ତ୍ତୀ ପଦଟି ଏହି divine ଶ୍ୱରୀୟ ଦର୍ଶନକୁ ବର୍ଣ୍ଣନା କରେ |